Her şey sevgiyle başlar aslında. Severek güzelleşir dünya. Ancak maalesef son zamanlarda şöyle bir çevrenize bakın. İnsanlar tam bir sinir topu halini almış durumda. En sevdiklerini bile kırıp incitir hale geldik. Öfke kontrolümüzü tamamen kaybettik.

İstemsiz olarak aşırı tepki veren,en ufak bir şey de sinirlenen birer birey olduk çıktık. Peki neden? Şiddet eğilimi,insanlık duygularının körelmesi neden oldu? Paylaşmak,saygı yitirildi. Eskiden güle oynaya top oynar,ip atlardık,komşu teyzeden su içer, salçalı ekmeğini yerdik. Misafir olmak ya da misafiri ağırlamak ne yüze bir şeydi ne büyük mutluluktu. Paylaşırdık her şeyi, gülümseyen insanlar vardı etrafımızda.
Sabırlı, güler yüzlü insanlar.

Yıllar neyi çaldı ki bizden bu kadar umarsız bir toplum olduk. Yaşlıyı görünce hürmet ederken şimdi otobüste yer bile vermez olduk. Çocuklara tahammül edemez olduk ki kendi çocuğunu öldüren ebeveynler çıktı ortaya.Bu kadar mı karanlık oldu kalpler? Tecavüzler,cinayetler,savaşlar.Bir çok şey değişti,insanlar daha hüzünlü oldu. Sabırsız oldu. Komşu komşusunu tanımaz oldu. Misafirlikler neredeyse bitti. Evine biri gelecek diye insanlar korkar oldu. Kendi içine kapanan neredeyse asosyal kişiliklere büründük. Toprak kokusunun yerini egzos kokusu aldı. Psikolojisi bozuk bir toplum olduk. Değişmek lazım. Sanki eski günlere eski insanlara dönmek gerek. İçimizde ki huzuru çevremize de yaymak gerek. Sabır ve sevgi ile bu metal yığını dünyada çimenler arasında pembeleşen bir çiçek gibi olabilmek. Çocuklarımıza, ailemize, arkadaşlarımıza herkese yeniden en baştan sevmeyi, kardeşliği, paylaşmayı, öğretmek ve öğrenebilmemiz gerek. Şiddet içeren her şeyi hayatımızdan çıkarmak, bir bebeğin umarsızca gülümseye bilmesini bizim de öğrenmemiz gerek. Kısacası toprağı, güneşi, çimeni, çiçeği, böceği, her şeyi sevmek gerek. Her şey sevmek ile başkalaşır ve büyür...