Ülkemizde  engelli olan kişilerin, genel nüfusun yaklaşık yüzde 12 buçuğunu oluşturduğunu biliyor musunuz?

Bunun ne kadar büyük bir rakam olduğunu bilmem, herkes idrak edebiliyor mu?

Edemiyorsak, rakama dökelim.

Yüzde 12 buçuk demek, hemen hemen 8 buçuk milyon kişi anlamına geliyor.

Yani Kocaeli, Bursa, Antalya ve İzmir gibi dört büyükşehirin toplam nüfusu kadar.

Ve biz bu insanları, maalesef görmüyoruz, çünkü farkında değiliz.

Kocaeli’de Bizimköy isimli bir merkez var.

Tam adı, Bizimköy Engelli Üretim Merkezi.

İsmini duyunca biraz garipsiyor insan.

Tabi ki engelli üretim derken, engelliler tarafından üretilen bir takım ürünler kastediliyor.

Dün Vali Güzeloğlu, Büyükşehir Belediye Başkanı Karaosmanoğlu ve KSO Başkanı Zeytinoğlu, engelliler günü sebebiyle orayı ziyaret etmişler.

Ben henüz gidip görme fırsatı bulamadım.

Lakin, fotoğraflarda gördüğüm manzara, bir kere daha duygulandırdı beni.

Burada mantar üreticiliği, çiçek ve bitkisel ürünler üzerine çalışılıyor.

Onlarca çocuğumuz, hayata tutunmak, itilip kakılmamak, dışlanmamak için mücadele veriyor.

Aynı mücadeleyi ve daha fazlasını emin olun, aileleri veriyor.

Daha önce bazı özel bakımevlerini ziyaret ettiğimde, gördüğüm manzara karşısında mutluluk, üzüntü, heyecan ve hayal kırıklığını bir arada yaşamıştım.

Onları engelsiz birer insan gibi görüp, onlarla bu bakışla ilgilenen insanlar olduğuna çok mutlu olmuştum.

Daha önce bu farkındalığa yeterince sahip olamadığım, günlük hayatın biteviyeliği içinde, var olma savaşı veren gönlü kırık bu insanlara yeterince katkı veremediğim için kendime kızmış, üzülmüştüm.

Onlara dokunup, ellerine bir şey bırakmak için değil, ruhlarına, var olma azimlerine dokunup, azim ve kararlılıklarına, sevinçlerine karşı büyük heyecan duymuştum.

Oradan çıktıktan sonrası ise hayal kırıklığıydı.

Varlıklarını bizlere farkettirme mücadelesi veren, hasbelkader bizim yerimize bu durumda olan, belki de ileride karşılaşmak durumunda kalacağımız bir durumun içinden, azimle çıkmaya çalışan bu çocukların durumundan habersizce yaşayan bir dünyaya döndüm çünkü.

En kötüsü ise, bundan haberdar olan ama bu sekiz buçuk milyon insanın farkında olamayan 70 milyon empati engelli nüfusumuzun olmasıydı.

Bu durum inanın beni hem ürkütüyor hem de bu duyarsızlığa bir çare bulmak için teşvik ediyor.

Konuşmanın, sosyal medyada paylaşmanın tabi ki hatırlamak, hatırlatmak gibi bir faydası var elbet.

Lakin yeterli deği.

Ama gelin, daha fazlası için, hep birlikte bu insanlara hak ettikleri değeri verelim..

Tün engelleri kaldıralım.

Önce hayata bakışımızda, sonra birbirimizin önündeki tüm engelleri...