Önceki akşam bir kez daha tarihimizle geçmişimizle gurur duyduk. Tarihimizde birçok destan var ama Çanakkale Destanı bir milletin var oluşu ya da yok oluşunun mücadelesi idi. Üç kıtada at koşturan ecdadımız, dünyaya hükmeden bir ecdadın torunlarıydık. Ama aramıza sokulan nifak tohumları artık bir milletin var ya da yok olması ile karşı karşıya kaldığı bir zafer olduğu için Çanakkale’yi çok önemsiyoruz.

İşte bunu konu alan Abdülkadir Katra’nın yazıp yönettiği Çanakkale Destanı adlı oyun Başiskele Kaymakamı Sayın Ali Partal’ın gayretleri ve Başiskele Belediye Başkanı Hüseyin Ayazın destekleriyle Başiskele halkının izlemesi sağlandı. Bundan dolayı hem Kaymakam Ali Partal’a, Belediye Başkanı Hüseyin Ayaz’a ve emeği geçen herkese teşekkür ediyorum.

Ancak, ilçemizde toplumsal faaliyetlerde her zaman sınıfta kalıyoruz. İlgisizlik diz boyu. Halkımız nedeni bilinmeyen bir sebepten ötürü toplumsal etkinliklere ilgi göstermiyor. Belki kimsenin umurunda değil ama bu duruma ilçe yöneticilerinin acilen çözüm bulmaları kaçınılmaz artık.

Tarihimizin en önemli konusu ele alınmış binlerce km uzaklıktan ilçemize gelen tiyatro sanatçıları ve bedelle ölçülmeyecek olan bir hazırlık ve o günün yaşatılacak olmasına gösterilen ilgi ilçemizin ne yöneticilerine ne de ilçe halkına yakışmadı.

Şimdi isterseniz bilinçli ya da bilinçsiz bir şekilde kaçırdığımız o destanı izleyen biri olarak izlenimlerini sizinle paylaşmak istiyorum.

Gerçek anlamda ve manada o destanın yazılışını o kadar güzel anlatıyorlardı ki gözyaşlarına boğulmamanız imkânsızdı. Birde düşünün o hadisenin gerçeğini yaşadığınızı. O oyuncular belki figürandı onu oynuyorlardı ama hepimizin dedeleri nineleri bizzat o kahramanlık destanını yaşamışlardı. Pekala, kimdi onlar? Edirne’den, Van’a, Ardahan’dan, Hopa’ya, Trabzon’dan, İzmir’e, Yozgat’tan, Erzincan’a uzanan yani memleketin her tarafından her köşesinden, her etnik kökenden insan oradaydı. Ben izlemeyenlerin bu anlamda çok hoş bir gösteriyi kaçırdıkları konusunda gerçekten üzüntü duydum.

O duyguyu bir kez daha yaşamanın hazzı gözlerdeki hüzün aslında özlemini duyduğumuz bir geleceğe doğru bizleri yönlendirdiğinin işareti idi. Neden derseniz Birlik ve beraberlik ruhuna kinden daha çok ihtiyacımız var. Ülkemizin geleceğini birlikte inşa edebilmek adına, ezan dinmez bayrak inmez vatan bölünmez nidalarına ve Çanakkale ruhuna yarınlarda dünyaya öncülük eden bir ülke olabilmek adına aramıza sokulan ve sokulmak isteyen nifak tohumlarına yer açmamalıyız.

Gayemiz ortak vatanımız tek gelecek nesillere bırakabileceğimiz ecdat yadigarı bu güzel cennet vatanın uğruna canlarımızı seve seve dün atalarımız verdi. Bugün bizler, yarınlarda çocuklarımız ve torunlarımız verecek. Bundan kimsenin şüphesi olmasın.

Unutmamak lazım bugün birileri asıllarını geçmişini inkar etmeye çalışıyor olabilir. İçte ve dışta düşmanlarımız olabilir. Bu güçlü ülke insanının kalkınmasını geçmişimizi, bizlere bir şeylerle unutturmak istiyor olabilirler. Çünkü bugün baktığımızda yapılan ve televizyonlarda onca gösterilen filmler ve diziler bizleri bazı değerlerimizden uzaklaştırıyor. Bu gibi gösterileri, tiyatroda da olsa gelecek kuşaklara aktarmak gerekir.

Bu azmi gösteren tüm oyunculara bir kez daha teşekkürlerimi sunuyorum.

Saygılarımla…